Bergen, Bulgarije en Belgisch Bier

We hebben dit jaar weer geluk met een prachtige nazomer. Dat kwam goed uit, want we hadden nog een aantal zomer-activiteiten op onze bucketlist staan.
Zo hebben we na de vakantie en prachtige 2-daagse tocht gemaakt vanuit de vallei bij la Fouly. Het hoofddoel was de Lacs de Fenêtre, waar we een super mooi kampeerplekje vonden met aan de ene kant uitzicht op een van de meren, aan de andere kant het Mt. Blanc massief en ‘s nachts een schitterende sterrenhemel. De volgende dag liepen we over een rotsgraat en de Pointe de Drône (2950m) naar de Sint Bernardspas, die sommigen van jullie misschien wel eens over gereden zijn (naar de Aosta vallei). Aangezien we geen gedetailleerde wandelkaart van het gebied hadden, was de terugtocht niet alleen erg mooi, maar ook erg lang!

We wilden ook nog een keer de Hardergrat rennen, een super mooie graat boven de Brienzersee bij Interlaken. Toen we met het tandradtreintje boven kwamen bleek het toch wel erg modderig en glibberig van de regenbuien de vorige dag en lagen de pieken nog in de wolken. Toen hebben we besloten om een route naar beneden te nemen, die blijft dus nog even staan op ons lijstje.

Wat wel eindelijk gelukt is, is de beklimming van de Dent D’Oche (2200m). Die ligt precies tegenover Lausanne aan het meer, in de Franse Haute Savoie. Vanuit vele punten in Lausanne kun je deze markante berg zien (bijvoorbeeld vanuit mijn lab) en al drie jaar lang wilde ik deze een keer op. Nu hadden we eindelijk een geschikte dag de tijd dat het mooi weer was (of eigenlijk veel te warm, bergop lopen bij meer dan 30C is ook niet alles).

Begin September waren we een week in Bulgarije. Eerst naar een 2-daagse bruiloft, en daarna nog een paar dagen vakantie. We zijn eerst in de Rhodope bergen gebleven en daarna door het achterland naar Sofia gereisd. Erg mooi, maar ook veel armoede met slecht onderhouden huizen, half-afgebouwde skiresorts en nog veelvuldig gebruik van paard en wagen. Sofia is dan weer heel modern, waarbij de oude (veelal orthodoxe) kerken wel in hun oude staat zijn hersteld na bombardementen in de Tweede Wereldoorlog. We bezochten het National History Museum net buiten het centrum, dat vol ligt met oude schatten. Het meest indrukwekkend was echter het gebouw zelf, de voormalige residentie van de laatste dictator (Todor Zhivkov). Een zeer dreigend uitziend gebouw in communistische stijl, alleen rechte hoeken en alles bedoeld om te imponeren. We voelden ons erg klein.

Vanuit Bulgarije vlogen we door voor een kort bezoek aan Leuven, waar Emmie en Vincent op bezoek waren bij Joris, Floor, Arwen en Edie. Dankzij het mooie weer vond er dit keer niet alleen het traditionele kussengevecht tussen Bjorn, Arwen en Edie plaats, maar ook een heus watergevecht, waarbij de meisjes toch echt te sterk bleken. Gelukkig was er ook nog tijd voor Belgisch bier en frietjes.

Vorige weekend namen we weer deel aan de Humani’Trail (27km, 1600 hoogtemeters) in de Diablerets niet ver van Lausanne. Dit was de eerste trail die we ooit deden en voor Bjorn was dit alweer de derde keer. Hij wist zijn recordtijd van vorig jaar weer met bijna 10 minuten te verbeteren en kwam een vol uurder eerder dan ik over de finish.
Hetzelfde weekend was het weer eindelijk goed genoeg om naar het hoogste treinstation van de wereld te gaan. Van een aantal vrienden hadden we het treinticket naar het Jungfraujoch (3454m) + een overnachting in de Mönchsjoch hut kado gekregen voor onze bruiloft. Die malle Zwitsers hebben eind 19e eeuw een treintunnel dwars door de Eiger gemaakt, met twee openingen in de noorwand. Hierdoor hoef je alleen het trapje van de treincoupé te beklimmen om tussen een aantal van de bekendste bergtoppen en gletschers terecht te komen. We deelden die treincoupé dan ook met busladingen toeristen, die op het Jungfraujoch behalve van het uitzicht ook van een ijspaleis, een tokkelbaan en restaurants kunnen genieten. Wie het treinticket nog niet duur genoeg vond, kan er ook naar hartelust shoppen in de horloge- en chocoladewinkels. Toen we daar genoeg van hadden, zijn we over de gletscher naar de Mönchsjoch hut (3650m) gelopen, de hoogste bemande hut van Zwitserland. De hoogte was goed voelbaar en we raakten van het minste buiten adem (omdraaien in bed bijvoorbeeld) en sliepen dus niet al te best. Het uitzicht, vooral met zons onder- en opgang, maakten het echter zeer de moeite waard. De volgende ochtend gingen we weer terug en liepen wat lager de Eigertrail naar beneden. Die loopt recht onder de noordwand, die ooit het ‘laatste problem van de Alpen’ was. Zeer indrukwekkend als je bedenkt wat voor een drama’s zich daar hebben afgespeeld. En dat het huidige record voor beklimming van de wand 2h22 is (op naam van ‘The Swiss Machine’ Ueli Steck). Onderweg zagen we een flink aantal gemzen en alpensneeuwhoenders, die naar hun winterkleed aan het wisselen zijn. Om het af te sluiten keken we ‘s avonds nog eens de film ‘Nordwand’, die (ook voor de tweede keer) zo spannend is dat we die nacht weer niet goed sliepen.