De zomer in een notendop

Het is alweer zo lang geleden dat we iets op de site hebben gezet, terwijl we toch weer van alles beleefd hebben. En we zijn nog niet eens op vakantie geweest! Hieronder een aantal hoogtepunten van onze zomer en een aantal foto’s (ik heb (nog) niet overal (goede) foto’s van, hopelijk kan ik die binnenkort aanvullen).

- Ik (Mieke) kon een congres in de VS combineren met een bezoek aan Guy en Asia in North Carolina, en 3 weken bezoek bij Emmie en Vincent. Daar werd ik zo goed verzorgd dat ik zelfs nog aan werken toe kwam.
- Bjorn rende in de tussentijd 3x achter elkaar de Alpe d’Huez op tijdens de ‘Alpe du’Zes’, zie zijn verslag onderaan.
- We bezochten de bruiloft van Ralph en Tina in een Siciliaans bergdorp, waar we een lang weekend bleven samen met Harry en Martha. Op zijn Italiaans hebben we wel 5 uur zitten tafelen (op het dorpsplein) met tussendoor dans waar vrijwel iedereen aan meedeed. Voor de rest konden we door de hitte niet anders dan lekker relaxen.
- Joris, Floor, Arwen en Edie kwamen een dagje bij ons logeren, dat was een dolle boel. Anderhalve week later bleven we een nacht bij hen in België slapen in hun nieuwe huis, dat was wederom een spektakel.
- We waren een weekend in NL voor de familiereünie van de de Witten, wat een hoop zijn het er tegenwoordig!
- Roy en Maartje waren een week bij ons op bezoek. Helaas moest het net tijdens het kampeerweekend regenen, maar gelukkig was de temperatuur daardoor wel beter geschikt voor kaasfondue.
- Jan en Riet kwamen een weekend langs. We gingen wandelen tussen de wijngaarden van de Lavaux op de zuidhellingen rond het meer van Genève, die op de UNESCO wereld erfgoed lijst staan. Het product ervan was de avond ervoor al goedgekeurd!
- Verder zijn we een aantal weekenden op pad geweest voor trailruns. De Aletsch ½ marathon (21.1km, 900 hoogtemeters +), langs de Aletsch gletscher (ook al UNESCO erfgoed). De Roc Sky Race (32 km, 1800 hoogtemeters +/-) in het Gran Paradiso National Park in Italië en de Matterhorn Ultraks (32 km, 2000 +/-) bij Zermatt. Hieronder een verslag van Bjorn:

Deze zomer stond –of beter, staat– een beetje in het teken van onze nieuwe hobby ‘trailrunning’, met gisteren een vooralsnog hoogtepunt, de Matterhorn Ultraks 30k. Voor de derde keer georganiseerd in Zermatt, stond deze trailrun al een tijdje op Miekes verlanglijst. We hadden de vond tevoren al ingecheckt in een leuk hotelletje dicht bij het centrum, en bij het zien van een heleboel fitte lui ging de adrenaline goed stromen. De race zelf begon op het schappelijke tijdstip van 08:45 (soms gaan we al om 06:00 van start), waardoor we gewoon konden ontbijten en een praatje maken met ander renners aan het ontbijt. We begonnen gelijk goed met een stevige 800 meter omhoog over de eerste 6 km richting Sunnega. Toen we uit het bos kwamen hadden we prachtig uitzicht op de Matterhorn. Ik moet bekennen dat ik na de eerste klim een beetje dacht ‘waar ben ik aan begonnen’; mijn bovenbenen hadden het enorm zwaar en ik wist dat er nog een klim van 1000 meter naar de Schwarzsee aan kwam. Waarschijnlijk hadden de vele afscheidsfeestjes op het werk (een paar collega’s en studenten die weggingen) en het bezoek van Roy en Maartje (heel gezellig; dat zeker) toch teveel op de voorbereiding gedrukt. Voor Mieke gold hetzelfde, al was de reden –herstel van een enkelblessure– net iets anders. Gelukkig volgde er een redelijk vlak (200 omlaag, 200 omhoog) stuk naar de Riffelalp. Dat was echt grandioos. We renden langs ravijnen en door mooie bergweides, met continue uitzicht op de Matterhorn. Na de Riffelalp volgde een steile afdaling naar het Gletscherdal van Furi. daar mosten we over een hangbrug waar niet gerend mocht worden. In een lang lint gingen we daar overheen; super wiebelig en best wel eng! Vervolgens ging het weer ‘veel te veel omhoog’ naar de Schwarzsee. Ik zat er daar goed doorheen, maar gelukkig kon ik genieten van uitzicht op de Monte Rosa en alweer de Matterhorn. Bovenop de Schwarzsee was het serieuze klimmen voorbij en konden we de laatste 10 km ‘uitrennen’. Ik eindigde met een mooie 4 uur 16 minuten, maar was eigenlijk veel trotser op Miekes prestatie die na 5 uur en 12 minuten echt een knappe tijd neerzette. Deze trail was echt super mooi om te doen, en ‘peanuts’ vergeleken met een race die we drie weken daarvoor hebben gelopen aan de voet van het Gran Paradiso nationale park in Italië. Die race was echt super technisch, een beetje te technisch voor ons –achteraf gezien. We moesten over rotsblokken, sneeuwvelden en door riviertjes rennen, waardoor het soms wel een survivalrace leek. Uiteraard was het super leuk, had ik het voor geen goud willen missen, maar het was wel zwaar; ik deed daar dan ook 6 uur en 15 minuten over de zelfde afstand met evenveel hoogtemeters. De polenta en worst die we na afloop kregen in Ceresole was echt het allerlekkerste dat ik ooit gegeten heb!

Alpe duZes
Ik heb in totaal 3 keer de 21 bochten van Bourg d'Oisans naar Alpe
d'Huez bedwongen. We begonnen om 04.25 in het stikdonker. Het was een aangename 12 graden...ontzettend prettig om te rennen. In elke bocht stonden kaarsjes; dat was een heel mooi gezicht. Hanneke (een van mijn teamgenoten) en ik hadden besloten samen te blijven rennen (de rest ging fietsen) om elkaar er zo op moeilijke momenten doorheen te coachen. Een gouden greep bleek achter af! De eerste run hebben we in 1h32 gedaan. We kwamen als 3e en 4e boven. En
er zijn ons maar 20 fietsers (die vertrokken vijf minuten later) voorbij
gegaan. Lekker begin. Eenmaal boven moesten we als lopers de kabelbaan en de bus terug naar Bourg nemen. Dat nam in totaal een goede 2h30 in beslag. Mooi om even bij te tanken en van het uitzicht te genieten. Rond een uur of 08:30 begonnen we onze tweede klim. We hadden afgespoken het iets rustiger aan te doen, maar onze benen en koppie zaten zo goed dat we toch vlot van start gingen. Het was nu natuurlijk veel drukker op de weg, omdat de fietsers veel sneller weer aan hun tweede klim konden beginnen. Maar we haalden wonderlijk ontzettend veel fietsers in. We kwamen in 1h42 weer boven. Drie kilometer voor de finish kwam ik mezelf wel even heel hard tegen, maar dankzij Hanneke ben ik blijven rennen.
Gedurende de derde klim heb ik gelukkig een wederdienst kunnen bewijzen. We zaten er fysiek allebei goed doorheen, maar ik was mentaal nog prima. Hanneke had het iets zwaarder; we hebben de laatste klim in de volle zon afgewisseld met rennen en 'powerwalking'. Na een goede twee uur (2h01) kwamen we weer boven. Helemaal kapot, maar wel voldaan.
Het was echt een grandioze belevenis. Heel mooi om te zien hoe een grote groep mensen samen iets kan neerzetten, en dat mensen zo positief tegen elkaar kunnen zijn. Ik heb alleen maar 'saamhorigheid' om me heen gevoeld. En zelfs bij heet feestje vrijdag (met....jawel, Pater Moeskroen!) was het enorm gezellig en haakte zomaar iedereen bij elkaar in bij een van de vele 'polonaises' of polka's.