Op de Trails
Door: Bjorn en Mieke
Blijf op de hoogte en volg Mieke en Bjorn
05 Oktober 2014 | Zwitserland, Lausanne
Op de trails
De herfst begint langzaam en stilletjes zijn weg richting Lausanne te vinden. Gelukkig is het niet echt aan het weer te merken –meer aan het korter worden van de dagen, en het vallen van de bladeren. Dat is maar goed ook, want zoals we vorige keer al kort aanstipten; wij hebben een nieuwe hobby, en we zijn er beiden werkelijk aan verknocht: trail-running. En een beetje leuk weer is daarbij mooi meegenomen!
Trail running is een vorm van hardlopen, maar dan voornamelijk op wandelpaden, en het liefst in heuvelachtig of bergachtig terrein. Waar gewoon hardlopen soms een beetje saai kan zijn, is trail-running enorm gevarieerd. Je rent in onbeschrijfelijk mooie landschappen. En hier in Zwitserland kun je een dergelijke sport natuurlijk erg mooi beoefenen. Nadat Mieke’s enkel redelijkerwijs genezen was zijn we gaan trainen in de Jura voor onze eerste allereerste serieuze ‘challenge’; de HumaniTrail. Deze race –voor het goed doel (extra fijn!)– werd georganiseerd in de Alpes Vaudoises bij Les Diablerets en voerde ons vorig weekend over een 27 km lang parcours waarbij 1600 hoogtemeters (omhoog én omlaag) overwonnen moesten worden, met onderweg schitterend uitzicht op de omringende bergketens. Helaas had Bjorn nu een beetje last van zijn enkel vanwege een blessure, opgelopen tijdens een voetbaltoernooi. Na opwarming bleek de enkel echter ‘goed genoeg’ om door te zetten. Samen met Constant (een vriend, en Bjorn’s collega) stonden we om 10h00 aan de start in de stralende zon. Omdat deze trail-run grotendeels ‘zelfvoorzienend’ was (waar moet je in die bergen anders die ‘drank- en voedselposten zetten?) zaten de rugzakjes op onze rug vol met water, repen en een jasje (in geval van kou). Na een vlak begin van 3 km, ging het de volgende 7 km stevig bergop, met 300m afdaling tussen twee beklimmingen door. Dit stukje bergaf stelde, in combinatie met de glibberige staat van het parcours, Mieke’s enkel flink op de proef. Na zo nog geen 10km te hebben afgelegd gleed ze uit in de enkeldiepe modder en verzwikte daarbij opnieuw haar enkel, maar besloot (na waarschijnlijk enig gevloek!) toch door te zetten. Ikzelf kwam na een kleine drie uur aan bij de voedselpost haverwege het parcours. Ik was helemaal kapot, had honger, en propte me zodoende helemaal vol met al het spul (cola, appelmoes, sinaasappel, banaan) dat aanwezig was. Gelukkig kwam Constant na een paar minuten ook daar aan, en na een beetje mental coaching ging ook ik toch verder, om vervolgens na iets meer dan vier-en-een-half uur te finishen (ter vergelijk; de snelste man deed er 2h18 over; werk aan de winkel dus!). Mieke, met haar verzwikte enkel, kwam op iets meer dan een half uurtje achterstand over de meet; super goed!
Helaas heeft de trail wel een beetje zijn sporen achter gelaten, vooral op onze enkels. We zouden vandaag meedoen aan Morat-Fribourg, maar luisterend naar onze lichamen hebben we deze laten schieten, en richten we onze pijlen op de ½ Marathon van Lausanne waar we allebei een aanval op ons persoonlijk record willen doen. We zullen zien!
Heel veel groetjes, Mieke en Bjorn
De herfst begint langzaam en stilletjes zijn weg richting Lausanne te vinden. Gelukkig is het niet echt aan het weer te merken –meer aan het korter worden van de dagen, en het vallen van de bladeren. Dat is maar goed ook, want zoals we vorige keer al kort aanstipten; wij hebben een nieuwe hobby, en we zijn er beiden werkelijk aan verknocht: trail-running. En een beetje leuk weer is daarbij mooi meegenomen!
Trail running is een vorm van hardlopen, maar dan voornamelijk op wandelpaden, en het liefst in heuvelachtig of bergachtig terrein. Waar gewoon hardlopen soms een beetje saai kan zijn, is trail-running enorm gevarieerd. Je rent in onbeschrijfelijk mooie landschappen. En hier in Zwitserland kun je een dergelijke sport natuurlijk erg mooi beoefenen. Nadat Mieke’s enkel redelijkerwijs genezen was zijn we gaan trainen in de Jura voor onze eerste allereerste serieuze ‘challenge’; de HumaniTrail. Deze race –voor het goed doel (extra fijn!)– werd georganiseerd in de Alpes Vaudoises bij Les Diablerets en voerde ons vorig weekend over een 27 km lang parcours waarbij 1600 hoogtemeters (omhoog én omlaag) overwonnen moesten worden, met onderweg schitterend uitzicht op de omringende bergketens. Helaas had Bjorn nu een beetje last van zijn enkel vanwege een blessure, opgelopen tijdens een voetbaltoernooi. Na opwarming bleek de enkel echter ‘goed genoeg’ om door te zetten. Samen met Constant (een vriend, en Bjorn’s collega) stonden we om 10h00 aan de start in de stralende zon. Omdat deze trail-run grotendeels ‘zelfvoorzienend’ was (waar moet je in die bergen anders die ‘drank- en voedselposten zetten?) zaten de rugzakjes op onze rug vol met water, repen en een jasje (in geval van kou). Na een vlak begin van 3 km, ging het de volgende 7 km stevig bergop, met 300m afdaling tussen twee beklimmingen door. Dit stukje bergaf stelde, in combinatie met de glibberige staat van het parcours, Mieke’s enkel flink op de proef. Na zo nog geen 10km te hebben afgelegd gleed ze uit in de enkeldiepe modder en verzwikte daarbij opnieuw haar enkel, maar besloot (na waarschijnlijk enig gevloek!) toch door te zetten. Ikzelf kwam na een kleine drie uur aan bij de voedselpost haverwege het parcours. Ik was helemaal kapot, had honger, en propte me zodoende helemaal vol met al het spul (cola, appelmoes, sinaasappel, banaan) dat aanwezig was. Gelukkig kwam Constant na een paar minuten ook daar aan, en na een beetje mental coaching ging ook ik toch verder, om vervolgens na iets meer dan vier-en-een-half uur te finishen (ter vergelijk; de snelste man deed er 2h18 over; werk aan de winkel dus!). Mieke, met haar verzwikte enkel, kwam op iets meer dan een half uurtje achterstand over de meet; super goed!
Helaas heeft de trail wel een beetje zijn sporen achter gelaten, vooral op onze enkels. We zouden vandaag meedoen aan Morat-Fribourg, maar luisterend naar onze lichamen hebben we deze laten schieten, en richten we onze pijlen op de ½ Marathon van Lausanne waar we allebei een aanval op ons persoonlijk record willen doen. We zullen zien!
Heel veel groetjes, Mieke en Bjorn
-
05 Oktober 2014 - 15:25
Mieke:
Geen gevloek, maar je kón daar dus echt niet rennen hè! -
05 Oktober 2014 - 16:09
Jan De Wit:
Wat een prestatie!
Nou wij hebben ook flink gezwoegd om te voet in Vernazza, Corniglia, en Manarola (drie van de 'cinque terre') te komen. -
05 Oktober 2014 - 19:34
Jean:
Hoi Bjorn en Mieke,
Leuk dat jullie nu ook aan trailrunning doen!
Ik ren hier in de buurt altijd door de bossen (liefst dwars erdoor). Verharde paden zijn zwaar voor de gewrichten (knieën en enkels). Wel oppassen dat zo'n blessure de kans krijgt om te herstellen, anders ben je verder van huis.
Sinds een aantal weken weer meer op de fiets, de auto is even aan de kant gezet.
Afgelopen week heb ik zo'n 170 km gefietst en vandaag een kleine 12 km gewandeld bij Moresnet. Totaal geen last meer van hellinkjes dus de volgende keer dat ik jullie kan bezoeken kunnen we misschien een stukje in de bergen gaan rennen.
@ Jan: mooie regio, Cinqueterre! ik ben in 2009 van Riomaggiore naar Monterosso al Mare gewandeld (wel de veertaxi genomen van Manarola naar Vernazza), dat zijn best pittige wandelpaadjes. In het najaar zijn er in die regio wel veel Amerikanen de toerist aan het uithangen.
Groetjes,
Jean -
06 Oktober 2014 - 09:00
Boudewijn:
Als je dit ziet, waarom zouden die zwitsers dan in Utrecht willen werken??
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
